Vrijdag 29juli ’16 Hella

De zon schijnt volop als we wakker worden. Lekker een broodje en dan naar het wereld beroemde kerkje van Vik: gesloten. Wel een prachtig uitzicht over de zee en de zwarte stranden. In de verte de rotsen met zijn basalt en Puffins. Snellev foto met de kenmerkende lupines erop gemaakt en op stap dus. Het is maar een klein stukje tot de afslag nummer 215 richting Reynir voor puffins en basalt. Beide in grote getale aanwezig. Grappige beestjes die af en aan vliegen om vervolgens in hun holletje te kruipen. Op zee zijn steeds groter wordende golven. Door de opgeworpen kiezel wal wordt voorkomen dat we mee gezogen worden als de zee zich terug trekt voor opnieuw een golf. Opletten dus. Je kunt uren kijken naar die duikelende en onbeholpen vliegende kleine papagaaiduikertjes.
Kennelijk is de thermiek in deze buurt goed want er vliegen nogal wat paragliders door de lucht. Moet fantastisch zijn zo’n uitzicht! Overigens hangt ook hier de was aan de lijn en moet ik natuurlijk even denken aan de familie Golger waar ook altijd de was buiten hangt. Weer of geen weer! We laten ons nog even verwennen in het zonnetje op het terras en bestellen een heerlijke croissant met zalm. Rijkelijk belegd! We trekken verder voor de volgende halte: Skogafoss. Ook hier kwam de mol langs. Tussendoor wilden we nog naar het vliegtuigwrak wat hier al jaren in het zwarte zand ligt. Niet gelukt! Ook hier is het veel te druk geworden en je auto raak je nergens kwijt langs de weg. Door rijden dus maar. De Skogafoss dus. Indrukwekkend van zo hoog en zo breed als het water hier naar beneden valt. Door de wind en de zon ontstaan er prachtige regenbogen. Een dubbele en soms staan we er zelf in. Laat die pot met goud maar komen! We lopen alle traptreden omhoog en vanaf het plateau boven kun je de waterval uit het dal zien aankomen: daar komt het dus alsmaar vandaan. We lopen weer naar beneden en komen langs een aantal koeien in de wei. Van die leuke met zo’n tijgerjas aan. Ik denk een IJslands ras want ik heb ze nog nooit ergens anders gezien. Koeien zie je hier niet zoveel. Het meeste zijn schapen die hier gewoon langs de weg lopen ook al rijd het verkeer 90 km/uur. Daarnaast zie je ook veel paarden. Van die indianen paarden (2 kleuren). We stappen weer in want we moeten nog een stukkie vandaag. De volgende stop is bij het visitor scentre van de Eyjafjallajokull. Recht tegenover de boerderij waar de film over gemaakt is ten tijde van de uitbarsting. 5 jaar geleden hebben wij de documentaire ook gezien: indrukwekkend ook nu weer. Voor, tijdens en na de uitbarsting wordt de boeren familie gevolgd. Hoe ze moeten vluchten, hun 200 koeien met voer voor een paardagen achterlatend. Het wordt stikdonker. Al wat overblijft is een wereld met 5 cm as bedekt. Er wordt keihard aan herstel gewerkt. Als we de boer ontmoeten en spreken begrijpen we des te meer hoe ingrijpend de uitbarsting is geweest. Hij wilde voor ons op de foto. Wij rijden door tot Hella.